OVERVIEW
Het typen valt hier niet mee, ik klik steeds verkeerd en dan krijg ik allemaal gekke tekens, het lijkt wel Chinees. (Japans grapje)
Tweede huishoudelijke mededeling: Japan heeft geen telefoonnetwerk, of in ieder geval geen een die mijn telefoon wil hebben dus ik ben op dat gebied onbereikbaar deze week! Sorry mensen!
Ok, nu de sappige verhalen:
DE REIS GAAT BEGINNEN!
Amsterdam naar Tokyo
Om 9 uur ging ik gister, eh vandaag, eh nou ja 4 september (je weet wel, die dag dat jullie allemaal hard aan het werk gingen) de deur uit met mijn ouders en 100 (lees: 20) kilo bagage.
Ik kon natuurlijk geen hap eten en vond het afscheid nemen niet zo leuk, maar niemand wilde mijn ticket daar overkopen, dus ik moest wel gaan! hihi. Gelukkig hing ik een tijdje later boven Londen en was de spanning gezakt en mijn humeur weer gestegen.
Door de douane gaan bleek al een reis op zich, de schoenen moesten uit en alle vloeibare spullen, deo, tandpasta was over heel Heathrow voor de poortjes terug te vinden. Niets mag meer mee en daardoor duurde het wachten overal erg lang, maar uiteindelijk mochten we dan toch echt vertrekken.
Vermaak Aan Boord
In het vliegtuig naar Tokyo zat ik niet bij het raam, maar dat bleek niet erg want nu konden mijn benen soms even op het gangpad liggen en hoefde ik niet over twee andere mensen heen te klimmen om naar de wc te gaan.
Mijn buurman begon al snel een gesprek, wat heel leuk was. Foto’s kijken (meiden dat boekje is nu al een succes) en Japanse woorden wisselen. Hij stond versteld van wat ik al wist en ik eigenlijk ook wel.
WOORD VAN DE DAG: Kanpai! (kanpaai – Proost!)
Deze man bleek alleen niet zomaar een Japanner, nee hij bleek een componist/dirigent te zijn en net uit Praag te komen van het Mlada Praha internationale muziek festival. Ja precies. Ik las in een boekje dat ik van hem kreeg dat hij ‘president-prof. Yoshifumi Nakajima van het Kunitachi College of Music van Tokyo’ was.
Ja, als Nienke vrienden maakt doet ze het natuurlijk wel goed.
Nu zit ik dus met een visitekaartje, telefoonnummer en uitnodiging volgende week af te spreken voor een rondleiding door een gedeelte van de stad net buiten Tokyo op zak. Ha! Ik mocht zelfs in december die 10 dagen in zijn huis doorbrengen om goedkoop uit te zijn, hij is er toch niet veel en verhuurt zijn huis altijd aan buitenlandse mensen (vaak muzikanten).
Maar het hield niet op, hij checkte hoe ik bij mijn hostel het snelste moest komen en twee van zijn studentes (ook aan boord) hebben me op weg geholpen in de metro. (‘follow us. hihihi’) Ik heb dus niets hoeven doen.
Als ik wist dat reizen zo makkelijk zou gaan zou ik het al veel eerder hebben gedaan, haha.
Aankomst in Japan: op naar Asakusa
De plaats waar ik nu ben, Asakusa, schijn ik trouwens vreselijk verkeerd (plat-amsterdams) als aasaakoesaa uit te spreken, maar nu weet ik dat het asaksaa moet zijn. Weer iets geleerd.
Met 20 kilo op mijn rug de oude binnenstad door met 30 graden is ook iets dat ik niet snel zal vergeten, net als denken dat je met een wapperend rokje, blond haar en 1m72 in Tokyo niet zoveel zal opvallen.
Sommige mensen kijken me echt aan of er sushi uit mijn neus groeit, oude mannetjes hebben nog nooit eerder zo hard naar een vrouw gezwaaid en jongeren vragen roepend over straat ik toch vandaan kom. Tokyo de gekste!
OM THUIS TE OEFENEN: Sumimasen, Sakura Hostel wa doko desuka? (suumiemasen, Saakuuraa hostel waa dookoo deskaa?) – Pardon, waar is het Sakura hostel?
Het hostel is keurig, heerlijk bed (was alleen op een 6-persoons kamer maar heb net een meisje uit Amerika erbij gekregen) en een geweldige gratis lange + hete + schone + rustige douche. Het lijkt wel vakantie!
Asakusa, Tokyo
Asakusa, het deel van de stad waar ik nu ben, is onbeschrijflijk mooi. Ik heb misschien sommige straten wel 4 keer gelopen en het niet eens gemerkt omdat ik toch niets kan lezen, maar het maakt allemaal niet uit hier.
Wel heb ik heel braaf sushi gegeten bij een klein tentje, al was het heel moeilijk om de 2 (!) McDonald’s te negeren.
TIP VAN DE DAG: eet niet teveel rauwe vis, anders krijg je kieuwen.
Er is hier trouwens ook een Kentucky. Hmmm. Nou goed. Morgen weer een dag. Dan richting de dierentuin, panda’s schiet.. bekijken. Dikke doei!
Dit bericht verscheen oorspronkelijk op www.nienkeinaustralie.blogspot.com – 5 September 2006
Jeee, wat heb je in die korte tijd al veel gezien, niet te geloven. En wat een temperatuur! Het is slecht verdeeld in de wereld. Wij vanavond gewoon spruitjes haha.
Ja, die Jappies hebben veel, maar een GSM netwerk is iets te hoog gegrepen, vinden zij waarschijnlijk ouderwets. Dit is eigenlijk veel leuker, met plaatjes erbij enzo, ga vooral zo door met de verslaggeving, dan hebben wij ook een beetje lol.
Comment was left on September 5, 2006 at 14:14
Lieve Nienke,
Ondanks het feit dat ik vergeten was om je te vertellen dat je voor Japan bij de Berlagebrug links af had moest slaan, is gebleken dat je het land van de zelfrijzende zon toch heb gevonden. Inmiddels heb je met eigen ogen kunnen ervaren en aanschouwen, wat voor een ellende je vader indertijd heeft moeten doorstaan toen hij voor zijn werk naar Japan moest. Jij had nog een keuze om er niet naar toe te gaan, maar ik niet!! Uit de foto’s is mij gebleken dat het enige verschil tussen tourist en business class de kleur is van het te eten prutje van het vliegtuigontbijt. Bij mij was dat diepgroen of zoiets..
Fantastisch die fotoshoot in Tokyo. Heb je al geld in een van die bakken bij een van de vele pagodes gesmeten? Doe het maar, want dat lucht erg op.
Inmiddels heb je natuurlijk wel gesnapt dat (ook al mag ik dat niet van je moeder zeggen) dat die zogenaamde professor/dirigent/componist een mannetje van ons was. We hadden hem voor een prikkie ingehuurd en hij heeft zijn rol, zo is gebleken, met glans vervuld. Natuurlijk heeft hij geen riant huis in Tokyo: hij woont in een kartonnen Sony-doos.
Het motto van vandaag is: Twee Japanners weten wat een bril kost. En dan ook maar gelijk het motto voor morgen: Een yen zal nooit een Euro worden!
Ik ga stoppen, want we moeten eten: skapluata a jumjum (boerenkool met worst).
Hou je haaks,
Wiard
Comment was left on September 5, 2006 at 17:20
He man,
dat eten in het vliegtuig naar Tokyo….wat was dat voor bak met drab?
Heb gelachen om je verslag! En super, die foto’s erbij. Hou dat vol, zou ik zeggen.
Groeten uit Amsterdam!
Comment was left on September 5, 2006 at 19:05
Hee Nichie,
Zo wegwezen is voor de familie wel dragelijk, lijkt me. Gedetailleerder kan het bijna niet. Leuk om te lezen hoe je eerste ontbijt uitgekotst is. Ze kunnen van die beschimmelde rijstslakken toch nog een aardige zachtgrijze delicatesse-rol maken. Knap hoor. Ga niet te ver mee met de charmante bedoelingen van een lichtgele nepdirigent: je kwam voor Australie en Japan was slechts een tussenstop. Voor je het weet zit je naast hem zijn bladmuziek om te slaan en dan zijn de rapen, ehh…. wokgroenten gaar. Het thuisfront heeft vandaag getracht 9 allochtone en twee rasechte Nederlandse kindjes in groep 6 het metriek stelsel aan te leren. Ze keken alsof ze snot zagen branden. Jij bet even beter uit, daro. Doe je best en scoor een gadget. Die 20 kilo maakt nu toch niet meer uit.
Doei, Rob en Susan natuurlijk ook, alhoewel die in de huiskamer op de wereldontvanger radio Hiroshima probeert te zoeken. Door de straling lukt dat niet helemaal. Gek. Is daar ooit iets vreemds gebeurd? Gaan nu Nagasaki.fm proberen.
Comment was left on September 5, 2006 at 21:20
Hey nienke,
Ga zou ik zeggen op een saai moment een boek schrijven, je schrijft echt heel vermakelijk komisch! dus mocht je in de outback ff niets te doen hebben! haha. Hee op heathrow alle flesjes deo, en make up etc. in de plantenbakken zien hangen haha echt komisch he!
Het ziet er echt heel tof uit, volgens mij heb je het naar je zin! vind je nog steeds een vette bikkel zo alleen! maar je maakt al vrienden hihi! Nou Geniet maar verder, hier alles prima! Greetje en ik slaan ons door de eerste dagen juf zijn heen! hihi!
meer info, op aanvraag verkrijgbaar!
nou tot de volgende blog!
x merel
Comment was left on September 6, 2006 at 18:13
sta ik toch als anonymus! zou zeggen anonymerel
Comment was left on September 6, 2006 at 18:14