Dit is het eerste officiële bericht uit Tokyo city! De oversteek van Amsterdam naar Tokyo zit erop.
Het typen valt hier alleen niet mee trouwens, het toetsenbord bestaat voornamelijk uit gekke karakters. Er zitten zoveel snel-functies in deze computer, dat ik om de paar tikken een serie vreemde tekens in beeld krijg. Het lijkt wel Chinees! (Japans grapje)
Tweede huishoudelijke mededeling: Japan heeft een moeilijk telefoonnetwerk.
Omdat mijn koelkast van een telefoon kennelijk niet voldoet aan de eisen van het moderne Japan van 2006, kan ik geen verbinding met het netwerk krijgen en daardoor niet sms’en, bellen of gebeld worden. Ik ben dus op dat gebied onbereikbaar deze week. Sorry mensen!
Gelukkig staat de techniek hier toch niet helemaal voor niets. Zo kan ik wel gebruik maken van het inpandige internetcafé in het hostel om iedereen zoveel mogelijk op de hoogte te houden van mijn avonturen hier op planeet Azië.
Ok, nu de sappige verhalen.
AMSTERDAM NAAR TOKYO: DE REIS
AMS > LHR
Om 9 uur ging ik gisteren, eh… vandaag, eh… nou ja 4 september (je weet wel: die dag dat jullie allemaal hard aan het werk gingen) de deur uit met mijn ouders en 20 (lees: 100) kilo bagage om van Amsterdam naar Tokyo te vliegen.
Ik kon natuurlijk geen hap eten en vond het afscheid nemen niet zo leuk, maar niemand wilde mijn ticket daar overkopen, dus ik moest wel gaan!
Gelukkig hing ik een tijdje later boven Londen. Daar zag ik voor het eerst de Tower Bridge en Big Ben van bovenaf, en was de spanning gezakt en mijn humeur weer gestegen.
TUSSENSTOP OP LONDON HEATHROW
Niemand die je vertelt dat door de douane gaan op een vliegveld al een reis op zich is.
Omdat iedereen vandaag de dag een potentiële terrorist is, is het bijvoorbeeld al ten strengste verboden in de handbagage iets vloeibaars mee te nemen. Drinken, babyvoeding en flesjes lenzenvloeistof, zelfs make-up dat je maar een beetje kunt druppelen of uitsmeren, alles is verdacht.
Je keuze is alles in je ingecheckte bagage te stoppen, of proberen je flesjes, tubes en potjes in een 10 bij 10 centimeter plastic tasje te proppen – dat duidelijk is bedacht door een man waarvan de complete set lichaamsverzorging bestaat uit een goedkoop stuk zeep en een pot gel.
De laatste keer dat ik trouwens iemand een aanslag met een mascararoller of een flesje met oogdruppels heb zien plegen kan ik me even niet heugen, en daarbij: als het je lukt daar een bom van te maken vind ik persoonlijk dat je daar een wetenschapsprijs voor zou moeten krijgen, geen vliegverbod. Maar dat even geheel terzijde.
De foldertjes die we niet veel later kregen, waarin nog eens extra benadrukt stond dat we ook geen radioactief materiaal en explosieven in onze tas mochten hebben, vond ik na het weggooien van mijn flesje Spa Blauw dan toch weer een verhelderende boodschap. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn tegenwoordig.
Stapje voor stapje ging het daarna van douane (waar ik naast mijn riem en sleutels ook mijn schoenen moest uitdoen – Inspector Gadget was hier zwaar door de mand gevallen), door naar de juiste gate en via het elke 3 minuten controleren van mijn vluchttijd tot het goed blijven opletten op alle schermen wanneer ik aan boord mocht.
Ik vraag me echt af hoe sommige mensen het toch nog voor elkaar krijgen hun vliegtuig te missen. Ik denk dat ze het er gewoon om doen. Het bleek echt allemaal niet zo ingewikkeld als het van tevoren leek.
Nou was ik op dit moment natuurlijk wel al ruim vier uur officieel wereldreiziger, dus ik wist inmiddels wel een beetje waar ik het over had.
LHR > NRT
In het vliegtuig naar Tokyo zat ik niet bij het raam, maar dat bleek niet erg, want nu konden mijn benen soms even op het gangpad liggen en hoefde ik niet over twee andere mensen heen te klimmen om naar de wc te gaan.
De avond en nacht doorbrengen in het vliegtuig ging prima, Het avondeten bleek verrassend genoeg van zeer redelijke kwaliteit en op ruim 12000 meter boven de aarde met een buitentemperatuur van -60 graden waren ook de nachtelijk kom warme noedels een aangename opkikker.
Mijn Japanse buurman begon al snel een gesprek, wat heel leuk was. Samen foto’s kijken (PABO meiden – dat vriendenboekje van jullie is nu al een succes) en Japanse woorden wisselen. Alsof we elkaar al jaren kenden.
Ik ben altijd al wel gek op talen geweest, dus sinds ik Japan in mijn reisschema heb opgenomen ben ik snel wat basiswoorden en zinnen uit mijn hoofd gaan leren. Hij stond versteld van wat ik al wist qua Japans en ik eigenlijk ook wel.
We trokken er een complimentary flesje witte wijn bij open. Het is ten slotte vakantie.
WOORD VAN DE DAG: Kanpai! [kanpaai – Proost!]
NIENKE MAAKT VRIENDEN
Mijn Japanse buurman bleek trouwens niet zomaar een wilde Japanner, nee hij is componist/dirigent en komt net uit Praag van het (ons aller welbekende) Mlada Praha internationale muziek festival. Ja precies (?!).
Ik las in een boekje dat ik van hem kreeg dat hij ‘president-prof. Yoshifumi Nakajima van het Kunitachi College of Music van Tokyo’ was. Dat je wel precies de juiste voor je hebt.
Als Nienke vrienden maakt doet ze het natuurlijk wel goed.
Nu zit ik dus met een visitekaartje (een meishi – aanpakken met beide handen!), telefoonnummer en uitnodiging om volgende week af te spreken voor een rondleiding door een gedeelte van de stad net buiten Tokyo op zak. Ha!
Ik mocht zelfs in december die 10 dagen die ik nog in Japan ga doorbrengen in zijn huis doorbrengen als ik wilde. Hij is er dan toch niet veel en verhuurt zijn huis altijd aan buitenlandse mensen (vaak muzikanten).
Maar het hield niet op. Hij checkte na het landen van het vliegtuig hoe ik het snelst bij mijn hostel zou kunnen komen en twee van zijn studentes (die ook aan boord waren) hebben me op weg geholpen bij het vinden van de juiste metro. (‘follow us. hihihihihihihihihihihi. kawaii‘)
Ik heb dus in principe aan het begin van mijn avontuur nog niets hoeven doen. Als ik wist dat reizen zo makkelijk zou gaan zou ik het al veel eerder hebben gedaan.
EERSTE INDRUKKEN VAN TOKYO
De plaats waar ik nu ben, Asakusa, schijn ik om te beginnen vreselijk verkeerd (oftewel: plat-Amsterdams) als aasaakoesaa uit te spreken. Nu weet ik dat het ah-sak-sah moet zijn. Weer iets geleerd.
Met een zware vracht op mijn rug de oude binnenstad door met 30 graden is ook iets dat ik niet snel zal vergeten. Net als denken dat je met een wapperend rokje, blond haar en 1m72 zijnde in Tokyo niet zoveel zal opvallen.
Sommige mensen kijken me echt aan of er zeewier uit mijn neus groeit, oude mannetjes verzwikken hun schouders bij het zwaaien en jongeren vragen roepend (op veilige afstand) waar ik toch vandaan kom.
Tokyo de gekste!
Wat hier allemaal de bedoeling van is, zal ik later moeten onderzoeken, want veel tijd om bij al dit moois stil te staan gunde ik mezelf niet echt. Het hostel moest vlakbij zijn en ik was behoorlijk moe na zolang gereisd te hebben.
Toch, het idee dat ik elke dag over dit plein mag lopen om simpelweg naar de supermarkt of metro te gaan maakte me al heel erg blij.
EVEN DE WEG VRAGEN
Toen ik op een gegeven moment niet meer wist welke kant ik op moest, heb ik toch maar even de weg gevraagd aan een argeloze voorbijganger.
Dit mannetje schoot gelijk een winkeltje in om een hulplijn in te schakelen en na een hevige discussie en een 50/50 van het publiek, bleek het hostel achter een klein, bouwvallig pretparkje (het Hanayashiki Amusement Park) om de hoek te zitten; ik was er dus praktisch al.
Het mannetje heeft toch helemaal tot de deur met me mee gelopen. Als ik niet had ingegrepen door hem vriendelijk te bedanken had ie nog mijn tas willen helpen uitpakken ook, heb ik zo het vermoeden.
OM THUIS TE OEFENEN: Sumimasen, Sakura Hostel wa doko desuka? [suumiemasen, Saakuuraa hostel waa dookoo deskaa?] – Pardon, waar is het Sakura hostel?
SAKURA HOSTEL
Het hostel is echt fantastisch. De buitenmuur is geschilderd in zachtroze, waar je achter de ramen van de verschillende verdiepingen al de grote, houten stapelbedden kunt zien staan. Het is pas begin dit jaar geopend, dus alles is nog krakend vers.
Ik lig op de derde verdieping samen met een Amerikaans meisje op een zespersoonskamer. Daar heb ik een heerlijk bed met de zachtste deken die je je maar kunt voorstellen. In de kamer zijn verder een aantal kluisjes te vinden en kan je zelf (na een Japanse cursus of enig uitvogelen) de temperatuur van je kamer regelen.
Dit is zeker niet wat ik me na sommige rampverhalen over backpackerhostels had voorgesteld. Het is net of ik bij iemand thuis ben en na de geweldig lange, gratis, schone, warme douche (die alleen wel op Japanner-hoogte hangt) was ik helemaal bijgetrokken van de lange reis.
Er hangt een traditioneel Japans gordijntje voor de doucheruimtes, in de gangen speelt zachte ploink-muziek en in de lift praat een vriendelijk robotstem met je. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat ik in Tokyo was!
DE WIJK ASAKUSA VERKENNEN
Voor mij was het nu al prima, maar ik ben toch (voor jullie natuurlijk) ook maar even snel buiten gaan kijken.
Laten we het kort houden. Asakusa is onbeschrijflijk mooi. Ik heb misschien sommige straten wel 4 keer gelopen (ok, ook omdat ik niets kan lezen hier), maar het maakt allemaal niet uit.
De straten zijn klein, soms een beetje armoedig met loshangende elektriciteitskabels, dan weer prachtig met bloemenversieringen en wederom ploink muziek (het is een thema) uit de boxen.
De gezellige drukte, de imposante tempels en miniwinkeltjes met kimono’s, teenslippers en tientallen soorten snoep maken dat je je echt heel ver van huis voelt, maar toch heeft het ook iets vertrouwds van een grote stad.
Ik heb braaf sushi gegeten bij een klein traditioneel-uitziend tentje, al was het stiekem heel moeilijk om de 2 (!) McDonald’s te negeren. Ik kom hier natuurlijk wel voor de culturele schok, dus hoppa met die vis.
In de etalage van het kleine restaurantje kon je alvast kiezen uit tientallen gerechten, die uit plastic levensecht waren nagemaakt. Zelfs de drankjes hadden ze op deze manier tentoongesteld.
Ik ging voor een Bentō, een soort bak met vakjes waarin verschillende hapjes zaten.
De meeste onderdelen ervan waren goed binnen te houden, vooral de gefrituurde onderdelen, maar na een aantal lappen rauwe vis en een stukje inktvis dat de textuur van een vlakgommetje had, vond ik het wel weer genoeg. Ik had mijn toeristenplicht in ieder geval vervuld en een lokale lekkernij uitgeprobeerd.
TIP VAN DE DAG: eet niet teveel rauwe vis, anders krijg je kieuwen.
Wat ik morgen ga eten moet ik dus nog even bekijken. Er is hier trouwens ook een Kentucky Fried Chicken heb ik al gezien. Hmmm. Nou goed. Morgen weer een dag. Dan richting de dierentuin, panda’s schiet.. bekijken.
Voor nu is het niets meer dan uitgeput na een dag vol bijzondere indrukken onder de wol kruipen en met een zeer tevreden gevoel over mijn eerste dag aan de andere kant van de wereld te dromen.
Het grote avontuur is in volle gang.
Dikke doei!
PLAN JE REIS NAAR JAPAN
Tips voor het navigeren door de Tokio Metro Kaart > >
ASAKUSA TOKIO GUIDE
Leuke activiteiten en tours in Asakusa:
AANBEVOLEN REISPRODUCTEN
HANDIGE WEBSITES
- Lonely Planet Japan – De meest complete reisgids
- Skyscanner – Vind de beste vluchten naar Japan
- Booking.com – Vind de beste hotels in Japan
- Sakura Hostel Tokyo – Mijn favoriete hostel in Tokio
- World Nomads – Wereldwijde reisverzekering
- Get Your Guide – De meest populaire tours & activiteiten in Tokio
- Get Your Guide – De meest populaire tours & activiteiten in Japan
- ViaHero – Plan je Japan trip met de hulp van een local
- Magical Trip – Ontdek Tokio, Osaka & Kyoto ‘s nachts met lokale gids
- G Adventures
– Groepsreizen naar Japan
- Japanse SIM kaart – Onbeperkte data voor 8, 16 of 31 dagen
Jeee, wat heb je in die korte tijd al veel gezien, niet te geloven. En wat een temperatuur! Het is slecht verdeeld in de wereld. Wij vanavond gewoon spruitjes haha.
Ja, die Jappies hebben veel, maar een GSM netwerk is iets te hoog gegrepen, vinden zij waarschijnlijk ouderwets. Dit is eigenlijk veel leuker, met plaatjes erbij enzo, ga vooral zo door met de verslaggeving, dan hebben wij ook een beetje lol.
Lieve Nienke,
Ondanks het feit dat ik vergeten was om je te vertellen dat je voor Japan bij de Berlagebrug links af had moest slaan, is gebleken dat je het land van de zelfrijzende zon toch heb gevonden. Inmiddels heb je met eigen ogen kunnen ervaren en aanschouwen, wat voor een ellende je vader indertijd heeft moeten doorstaan toen hij voor zijn werk naar Japan moest. Jij had nog een keuze om er niet naar toe te gaan, maar ik niet!! Uit de foto’s is mij gebleken dat het enige verschil tussen tourist en business class de kleur is van het te eten prutje van het vliegtuigontbijt. Bij mij was dat diepgroen of zoiets..
Fantastisch die fotoshoot in Tokyo. Heb je al geld in een van die bakken bij een van de vele pagodes gesmeten? Doe het maar, want dat lucht erg op.
Inmiddels heb je natuurlijk wel gesnapt dat (ook al mag ik dat niet van je moeder zeggen) dat die zogenaamde professor/dirigent/componist een mannetje van ons was. We hadden hem voor een prikkie ingehuurd en hij heeft zijn rol, zo is gebleken, met glans vervuld. Natuurlijk heeft hij geen riant huis in Tokyo: hij woont in een kartonnen Sony-doos.
Het motto van vandaag is: Twee Japanners weten wat een bril kost. En dan ook maar gelijk het motto voor morgen: Een yen zal nooit een Euro worden!
Ik ga stoppen, want we moeten eten: skapluata a jumjum (boerenkool met worst).
Hou je haaks,
Wiard
He man,
dat eten in het vliegtuig naar Tokyo….wat was dat voor bak met drab?
Heb gelachen om je verslag! En super, die foto’s erbij. Hou dat vol, zou ik zeggen.
Groeten uit Amsterdam!
Hee Nichie,
Zo wegwezen is voor de familie wel dragelijk, lijkt me. Gedetailleerder kan het bijna niet. Leuk om te lezen hoe je eerste ontbijt uitgekotst is. Ze kunnen van die beschimmelde rijstslakken toch nog een aardige zachtgrijze delicatesse-rol maken. Knap hoor. Ga niet te ver mee met de charmante bedoelingen van een lichtgele nepdirigent: je kwam voor Australie en Japan was slechts een tussenstop. Voor je het weet zit je naast hem zijn bladmuziek om te slaan en dan zijn de rapen, ehh…. wokgroenten gaar. Het thuisfront heeft vandaag getracht 9 allochtone en twee rasechte Nederlandse kindjes in groep 6 het metriek stelsel aan te leren. Ze keken alsof ze snot zagen branden. Jij bet even beter uit, daro. Doe je best en scoor een gadget. Die 20 kilo maakt nu toch niet meer uit.
Doei, Rob en Susan natuurlijk ook, alhoewel die in de huiskamer op de wereldontvanger radio Hiroshima probeert te zoeken. Door de straling lukt dat niet helemaal. Gek. Is daar ooit iets vreemds gebeurd? Gaan nu Nagasaki.fm proberen.